Duszę się swoim życiem. Swoją bylejakością. Swoim "byle do piątku". Swoimi maluczkimi marzeniami, małym światkiem, zwyczajnością każdych wieczorów. Jestem zmęczona egzystowaniem, zmęczona tym przekonaniem że tak musi być i że nie można inaczej, lepiej, bardziej. Chciałabym uwierzyć że zostałam zaprojektowana do czegoś więcej - że mam w sobie cały potrzebny mi potencjał żeby się stąd wyrwać. Że stać mnie na odwagę decydowania o swoim losie, sztuce, czasie. Tak. Ja po prostu chcę potrafić zaginać czasoprzestrzeń w jej każdym punkcie. Kształtować coś, mieć na coś wpływ. Ale zdławiona wewnętrznym, głeboko wpojonym przekonaniem, że nagroda wspaniałego, pełnego życia i spełnione marzenia są produktem luksusowym, przynależnym jedynie nielicznym, podduszona brakiem pewności siebie, która jest jak odrastający chwast, tkwię nadal bezmyślnie w jednym miejscu na ziemi, najmniejsza z najmniejszych, niezauważalna, uwięziona w swojej własnej głowie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz