Bezobecność

jestem nocnym zwierzęciem
krążę po klatce mieszkania
wdech wydech wdech wydech

trzeci dzień z rzędu
karmię się brakiem światła powietrza i obecności
analizuję przebrzmiałe na klatce kroki
czy to na pewno nikt

blednę
mignęła mi dziś w lustrze
niedookreślona płaszczyzna jakiejś twarzy
spomiędzy palców swojej prawej ręki
wymywam uparty zapach tamtej obcej skóry
wydaje się że mam dłuższe włosy
i oczy zmieniły kolor na czyjś

siódmego dnia przyszła paczka
znowu pomylili mieszkanie
dwa dni później zaczęłam oswajać strach

dzień dziesiąty
jestem z nocy
zataczam kręgi
bezobecnieję

***

ciągle tłukę lustra
groźba wisi nade mną jak wołanie
przepowiednia wrodzonego w komórki skóry nieszczęścia
rozpięta blado nad moim nibybyciem

niepotrzebnie
niepotrzebnie umierają pod moimi palcami jasne drzazgi szkieł
ja z popękanych być i z popękanych twarzy
poskładam od nowa jasne odbite światło
które prześwieca mi przez dni
na przekór wieszczom

Nadal oddycham

by gundula blumi

Obudziły mnie dzisiaj nad ranem odgłosy burzy. Maleńkie kulki gradu biły w szybę z oszołamiającym stukotem, niebo wyglądało, jakby nigdy więcej nie miało być błękitne i w tej dziwnej porze dnia, kiedy człowiek jeszcze balansuje na granicy snu, wydawało mi się, że to nareszcie to, koniec świata, długo zapowiadany przez wszystkich proroków armagedon. Niemal nasłuchiwałam odgłosu anielskich trąb pomiędzy szarym powietrzem za oknem.
Ale nie miałabym nic przeciwko. Jeśli ma przyjść, niech przyjdzie we śnie, kiedy wędruję po wszystkich równoległych wszechświatach, pomiędzy spokojnymi oddechami uśpionego miasta, z pominięciem wszystkich pożegnań,  wszystkich "tak mi przykro",  "żałuję, że nie byłem lepszym człowiekiem", "tak naprawdę zawsze cię kochałem" i innych za późno wypowiedzianych słów. Spóźnione słowa i gesty, wydarzone nie w swoim właściwym czasie, później brzmią pusto i sztucznie, więc lepiej już ich w ogóle nie mówić. Lepiej, żeby świat się skończył o trzeciej czterdzieści dwa nad ranem, bez tej wymuszonej końcem czasu i wyrzutami sumienia szopki.
Ale koniec świata znowu został przesunięty w czasie, odłożony na inny termin, bo kiedy obudziłam się kilka godzin później, słońce uparcie trwało na niebie, jak każdego dnia od miliardów lat. A więc czas nadal istnieje, pomyślałam, nadal oddycham. Kolejna szansa.

Niewierność wieczorów

Widzisz, ja mam duszę błękitnosłoną i jedyne w co wierzę pomiędzy lepką materią codzienności to otwarta przestrzeń. Wypuszczam na wolność ludzi i zdarzenia, odmawiam przejmowania kontroli, brzydzę się brania w posiadanie. I Tobie pozwalam powoli dryfować w niepamięć i niebyt, skąd nagle pojawiłeś z wczesnowiosennym powietrzem.  Lecz są wieczory - jak ten wieczór, kiedy pod gardło podchodzi mi noc i wołam wszystkich utopionych dawno bogów, wymieniam ich obce imiona po kolei, i proszę ich: Ty wróć. W moim "wolność" jest wiele "wracaj". I kiedy mówię ci "idź", to tak naprawdę chcę, żebyś szedł w moim kierunku: żebynicniemówić, żebynicniemusieć, żebywspółniebytnieć, unosić brwi, oddychać.
I kiedy już białe słońce wraca zza drugiej półkuli, ciężkie od problemów tamtych ludzi - wtedy zawstydzona swoją niewiernością  ukrywam swoje tęsknienie, jak ukrywa się wstydliwą chorobę, jak niechlubną słabość zagrzebuję ją pomiędzy codziennością; i w milczeniu, znowu wierna prawom wolności - czekam.

Water has no memory

Śnilam ostatnio o oceanie. Zapadał zmierzch, ciepły i swój jak mruczenie kota. Stałam na plaży i patrzyłam jak fale miarowo przychodziły do moich stóp, tylko po to aby za chwilę uciec, jak spłoszone gołębie. Obok mnie był ktoś, a ja bardzo, bardzo chciałam wejść do chłodnej wody. I zanurzałam się w otchłań powoli, czułam jak woda otula mnie ciaśniej i czulej z każdą kolejną falą rozbijającą się o mnie (całkiem, jakbym była skałą, tyle że ja nigdy nie będę skałą, stałą i niewzruszoną, pewną swojej sily i ciepłą od słońca). Był we mnie jasnoszary spokój, w jakiś sposób czułam, że wracam do domu, tego który noszę w sobie od dwudziestu kilku lat. Bo woda nie ma pamięci, woda nie zna przeszłości ani tego co będzie, ani tego co jest. Woda jest nieistniejącym w czasie byciem, jest falowaniem; i ja też falowałam i nie byłam, dopóki ktoś na brzegu nie zawołał mojego imienia.