...

Tak właśnie.

From me with love.

"I want to hug each and everyone of you 

who has been bullied, abused, had or has an eating disorder, self harmed in any way, depressed, had or has suicidal thoughts, attempted suicide, or just feeling lonely. I want to show you that people care, and if i could show you by giving you a hug, i’d hug you all."

Balance of power

Natalka w piątek: jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie!
Natalka w sobotę: mam wszystkiego dosyć!
Natalka w niedzielę po południu: osz, ale mam dobry humor!
Natalka w niedzielę wieczorem: szit, no nie wierzę w swojego pecha!
Czyli zapraszamy na przedstawienie pt.: "Co zrobić, jeśli życie cię jednocześnie głaszcze i kopie po tyłku"

Mój bileeeet <3 plus mini TARDIS w celu dopełnienia kompozycji.

To może od początku, nius numer jeden: JADĘ NA KONCERT BON JOVIEGO!!! (Jeśli ktokolwiek jeszcze o tym nie wie, w co wątpię C:  Nie wiem jaka dobra karma tutaj podziałała i za co, ale fakt jest faktem: jadę. Z Potworkiem i Piątym Rolling Stonesem, cudem! Po moim naiwnym ogłoszeniu na fejsie, że chce jechać, a kasy nie mam, znajoma pisze do mnie "daj numer konta". Moje wtf co się dzieje nie miało granic xD a potem to już tylko czysta radość, ekscytacja i generalnie tęcza czternastobarwna. Idę w piątek po bilet do Empiku, pełny poker fejs na ryju, a jedyne co miałam ochotę zrobić to zakrzyknąć z satysfakcją do bogu ducha winnej pani przy kasie, że "jadę, jadę, jadę, a ty tu będziesz siedzieć i sprzedawać biletasy!" xD Tęcza generalnie zniknęła w sobotę rano. Akt drugi, dom.

Dom czyli rodzice. I wieczna wojna światowa, od pięciu lat non stop. Już człowiek nawet się przyzwyczaił, że gdzie ma' i da' razem, tam masakra. Ale ostatnio weszli chyba na jeszcze wyższy (o ile to w ogóle możliwe  poziom nienawiści. Powinno im się wyświetlić nad głowami takie "Level up", totalnie. A ja tylko tego słucham, udaję, że mnie nie obchodzi, a potem ryczę po kontach jak jakiś bachor (co jest generalnie bardzo żenujące :/). I generalnie czuję się jak jedyna osoba dorosła w chacie. Masakra. Na szczęście w niedzielę wracałam do Lublina. Akt trzeci, podróż.

Zawsze uważałam, że pociągi to świetne miejsca do zawierania nowych znajomości (nie ma to jak duszny przedział, człowiek od razu czuje integrację :P). Nu i tak właśnie, od dusznego przedziału dwa tygodnie temu się zaczęło i Natalka poznała fajnych ludzi. Nu a wczoraj ci fajni ludzie w postaci pana K. także jechali na Wschód. Więc się gadało o życiu, walcach i nauczycielach, co niesamowicie mi poprawiło humor po domowej atmosferze. Skoczyło się przed PKP ze słowami: napisz czy dotarłaś, bo pełno złodziei, gwałcicieli i ogólnie złych pipuli. Nu, to chyba czas na akt czwarty, ostatni. Dwudziestka ósemka.

Jeśli wsiadasz do tłocznego pociągu a ktoś pcha się niemiłosiernie, chociaż i tak się zmieści do środka, to już wiedz, że coś się dzieje, Sad Sejatan się tobą interesuje. Sad Sejtan w postaci jakiegoś kolesia zainteresował się i mną, a raczej zawartością mojej torebki. Generlanie w skrócie: wsiadłam, patrzę, portfela nie ma. Well, poszłam z laską, na którą ta Menda Społeczna również poleciała,  do Pana Władzy, zgłosiłam, zasmuciałam się. Wszystko się poszło kochać: karta do bankomatu, legitymacja, dowód, bilet miesięczny i pieniądze. Brawo, brawo, Natalko. A rodzicielka przed wyjściem mówiła "pilnuj torebki". Morał z tego znany, trzeba zawsze słuchać mamy.
No i czas na wnioski, które, nota bene, wyczytałam u Niekrytego na blogu: im lepsza rzecz cię spotka, tym bardziej prawdopodobne, że spotka cię coś równie nieprzyjemnego. Słowem: czymś za ten koncert i podróż musiałam, niestety zapłacić. Jak to pani DeWu rzecze, balance of power musi być.

łot is dis pis of szit?

O ho ho ho ho, jaka zła Natalka, patrzcie tylko. Zamiast pobożnie zabrać się za robotę w czas, obżerała się przez święta domowymi obiadkami. A potem siedzi po nocach, płacze, że projekty niezrobione, na wykłady nie chodzi bo walczy z fotoszopem, wpiernicza bananowe płatki śniadaniowe z Biedry i generalnie, nołlajfuje na maksa. No ale co zrobić, w końcu pogoda nie taka, dużo innych rzeczy do zrobienia (w tym oglądanie po pierdylion razy tych samych filmików na jołtubie), dysfunkcja systemu motywacji no i huragan w Hameryce. Tak, wszystko przez huragan, dlatego mi się nie chce. Na pewno.
No a generalnie, to chciałabym skorzystać z okazji i pozdrowić mamę, tatę, babcię (pierogi miotą!) i znajomych, skoro już do tych internetów siadłam (no co, wolny kraj, pozdrawiam gdzie chcę i kogo chcę. kij, że środek posta). I Martę P, tak randomowo, bo czyta czasem moje wyżalanie na ekranie.
Jeśli macie jeszcze jakieś wątpliwości biorąc pod uwagę tego bogatego merytorycznie posta to tak, nudzi mi się. O, i w sumie nawet wymyśliłam teorię dlaczego! Otóż: nudzi mi się, mimo że mam dużo do roboty. Ale że nie chce mi się robić tego, co mam do zrobienia, a beztroskie oddanie się rozrywkom wywołuje u mnie poczucie winy, że nie robię tego co muszę, to siedzę sobie w takim półstanie, tocząc duchową walkę. I nudząc się. Bo duchowe walki nie zawsze są tak zajmujące jak Pamiętniki z Wakacji.
Ale nadal, mimo wszystko, Natalka jest optymistką - wierzy szczerze, że kiedyś jej się zachce i wtedy powstanie taki post, że rozjebie kosmos. Dobra, kończę, wstydu sobie szczędzę.

I dream of...

Curse of the Time Lord

"They leave...because they should or they find someone else...and some of them, some of them...forget me. (...) I suppose in the end...they break my heart."


Klątwa władcy czasu. Kiedyś nawet nie wiedziałam, że coś takiego istnieje. Takie naiwne absolutnie natalkowe myślenie, że wszystko może być "na zawsze" i jeśli tylko bardzo, bardzo czegoś się chce, to możliwe jest wszystko. Ale nie. Myślę tutaj o ludziach, z którymi dzieliło się wszystkim - od jedzenia po opowiadanie wczorajszych snów. I zawsze się wydawało, że jakoś - w jakiś magiczny sposób, to się nigdy nie skończy. To całe wmawianie sobie, że przecież zawsze będziemy blisko, że nigdy nie pozwolimy tej osobie zniknąć z naszego życia. Well, najwyraźniej "zawsze" i "nigdy" nie są tak niezmienne jak byśmy chcieli. A potem nadchodzi życie, brak czasu, nowe obowiązki, nowi ludzie, wiele kilometrów dystansu i nagle wszystko zaczyna zanikać. Nigdy nie zapomnisz o tej osobie, już zawsze będzie gdzieś tam, w kącie twojej świadomości, ale to już nie to samo...  I wtedy przychodzi moment, w ktorym czlowiek zdaje sobie sprawę, że właśnie umyka mu z rąk coś niesamowitego - i co gorsza - że tak musi być. I że na tym właśnie polega życie.
Nie chcę tak. To boli, no. ):

Ona

      " Ona pragnie tego, co niewielu potrafi dać. Pragnie rzeczy prostych. Mało kto potrafi jeszcze robić to co proste. Chce jeść kanapki z topionym serem, moczone w keczupie i podane na papierowym talerzyku, a nie obiad w luksusowej restauracji. Chce siedzieć na plaży o zachodzie słońca, a nie wpędzać urlop w egzotycznych krajach. Otrzymywać skreśloną własnoręcznie kartkę z napisem zależy mi na Tobie, zamiast jubilerskiego cacka kupionego przed trzema laty. Chce, abyś ją uczesał, nie posyłał na cały dzień do salonu piękności.

       Ona pragnie rzeczy jeszcze prostszych. Takich o których można by sądzić, że o nich zapomnieliśmy. Chce abyś spytał ją o zdanie, nim pocałujesz ją po raz pierwszy i drugi. Chce abyś trzymał ją za rękę, kiedy będziecie oglądać stare filmy na kanapie. Chce, abyś przy rozmowie patrzył na nią. Tak wielu z was, chłopaki, się myli. Wydaje wam się, że chodzi o to, gdzie ją zabierzecie, co jej kupicie na urodziny i Boże Narodzenie, wydaje wam się, że wystarczy rozszyfrować jej myśli. Wydaje wam się, że chodzi o to, abyście zostali jej najlepszym kochankiem, i o to, co sądzi o waszej karierze, przyjaciołach, rodzinie, wydaje wam się że chodzi o to wszystko, co nigdy nie będzie miało dla niej znaczenia.

        Nie ma nic przeciw temu, abyś wychodził z kumplami tak często, jak ci się podoba. Chce abyś cieszył się życiem. Możesz pracować poza domem i wyjeżdżać służbowo. Chce, abyś był szczęśliwy w pracy i odnosił sukcesy. Nie musisz być superkochankiem. Chce poznać twoje ciało i nauczyć się swojego. Od czasu do czasu możesz być zachłanny, egoistyczny i wymagający. Chce dojść z tobą do porozumienia. Chce w pełni wykorzystać dany wam czas. Czego ona chce? – ktoś zapytał. Chce tylko być kochana, po prostu. Tak samo jak kocha wszystko w swoim życiu. Nie kieruje się żadną skomplikowaną formułą. Wszystko pochodzi z serca. Chce, abyś ją kochał sercem. Jak dotąd jednak nikt jej tak nie kochał, bo ludzie poświęcają czas na rozmyślania i analizy, na robienie głupstw i wynajdywanie powodów, by nie kochać sercem. "

— Jonathan Carroll "Oko dnia"

Ło jezu matko bosko!

Tak sobie przeglądałam tego mojego bloga, przeglądam i nagle takie: ło jezu matko bosko, ale śmierdzące smęty daję! I mi nic plebsy niemyte nie mówią, że zżydziły się posty - jakieś słitfocie, jakieś pitolenie o marlenie i inne niggerskie zagrywki. Nie, nie to, że nagle znalazłam sobie jakiś ambitny, interesujący temat, nic z tych rzeczy, nadal wierna sobie i swoim sprawom olewam wylewnie wszystkie społeczno - polityczno - ideologiczno - jakieśtam problemy. Trochę to i snobistyczne jest, ale w końcu przed słowem "blog" zwykle stawiam zaimek dzierżawczy "mój", co sugeruje wysoki poziom egocentryzmu w moich postach. A może po prostu jestem za leniwa, żeby włączyć myślenie i napisać coś sensownego o wielkich sprawach tego świata. A przydałoby się. Włączyć myślenie, znaczy się. Bo to jednak czasem w życiu się przydaje, no. Podobno. Tak mówią.
Taaaakże tego. Obiecuję nic nie pisać,dopóki nie będę miała o czym. Żeby nie było już takich dodupnych postów o niczym, takich jak ten na przykład.

Two inches, six thousands and five hundred miles

Rozmowy, które się nie kończą. Durne filmy, stare, klasyczne filmy i te całkiem nowe. Ulubione piosenki. Krótkie historie i wiersze, polityka, marzenia, plany i pobożne życzenia. Głęboko ukryte podteksty i najdziwniejsze zachcianki podświadomości. Czarny humor, językowe wpadki, kości policzkowe i rozbrajający głos spikera radiowego. Małe żarty i długie, gorzko-słodkie historie. O wiele za dużo myśli, niewygodna bezsilność, atlantycki ocean. Skromne komplementy i nieskromne myśli. Nocne rozmowy, które się nie kończą. Sześć tysięcy pięćset mil, a brakuje mi tylko dwa cale do granicy, której nie powinnam przekraczać. Ale chciałabym.

Guys and other shit

O chłopach prawić będę. Wyżyję się, no. Mój blog, moje posty, wolno mi. A co!
Po pierwsze, kocham facetów. Tak generalnie. Uważam, że nic lepszego niż facet nie mógł Bóg wymyślić (zaraz po bitej śmietanie i nas, kobietach, oczywiście). A że osobiście szczęścia do facetów nie mam i że większość znanych mi facetów mnie lubi... jako przyjaciółkę/kumpelę/koleżankę (niepotrzebne skreślić), to już inna sprawa. Trochę to jednak przykre jak człowiek ma po raz setny nadzieję (taką bladobłękitną, coś jak dym papierosów, ale zawsze), a potem po raz któryś koleś wyjeżdża człowiekowi z opowieścią o byłych laskach, używając określeń typu hot, smart & beautiful. Albo zaczyna gadać nie o byłych, a obecnych. Albo w ogóle, ignoruje na całego (fuck off, Paul!). Człowiek (czyli ja) czuje się wtedy jak nadmuchany materac z którego ucieka powietrze. Tak, że się w końcu leży czterema literami na twardej ziemi. Może i przeżywam jak stonka wykopki, ale, seriously, na początku dało radę. Ale po którymś razie i ja mam prawo się sfrustrować, nie? Jeden książę już mi spierdzielił, drugi plebsu nie tyka. Ych.
A co do innych rzeczy, jutro jadę na Wschód, egzaminy zdawać. Bu ha ha ha. Jakoś nie wierzę, że się zakwalifikuję, ale próbować trzeba. A nuż dostanę jakiegoś przebłysku geniuszu. Albo komisja będzie czymś zjarana (no co, w końcu bohema artystyczna). Albo wszyscy z wyższymi notami będą na jakimś artystycznym dopingu. Albo się zlitują. Albo nie wiem.
Dobra. Idę spać. Powiem tylko mojemu niedoszłemu sataniście dobranoc.
A, i wrzucam ładny art. Nie wiem co to i kto to ale chcę tak malować i chcę takiego boyfrienda. ;)

Merry, merry, very merry Christmas

Od pięciu minut siedzę przed pustym edytorem i zastanawiam się, co napisać. A raczej od czego zacząć, bo wczoraj wydarzyło się tyle, że mogłabym o tym nakręcić film (a potem oglądać go all over again and again and again). Totalnie, wczoraj był absolutnie najbardziej osom dzień w moim dotychczasowym życiu. Poznań, 10 czerwca 2012, Irlandzki raj, serio.
Najpierw jakiś Irlandczyk pożyczył mi kasę na bilet od kolegi, a potem nie kazał oddawać, bo to i tak nie jego pieniądze. (Swoją drogą ten drugi miał fajną minę jak mu oddałam w końcu te euro). Potem dwaj germano - ajrisze z Glasgow i ich kolega Szkot, który za pomoc w dojechaniu do Poznania postawił mi fantę i snickersa. Lol me, darmowy podwieczorek :"D Co prawda taksiarz ich potem oszwabił, bo się nie zorientowałam, że jednak pięćdziesiąt zeta to trochę przydużo jak za kurs. No szkoda, biedni szkotoajriszogermanie. Oby im się miło zwiedzało Polskę (hah, i powiedzieli, że jesteśmy bardziej cywilizowani od Ukrainy i ładnie wszystko zorganizowaliśmy xD). No a potem moi drodzy, to ja już słów nie mam. Nie dość, że na własne błogosławione, zielone oczęta widziałam tłumy Ajriszów, to jeszcze mnie wyprzytulali (randomowo, a bo czemu nie), wycałowali (gdzie się dało), wygłaskali (w tym bananem O.o), wyściskali (wszystkie kończyny) i w ogóle wymolestowali na fest :D Jeden kolo chciał mi nawet bilet na mecz kupić xD Odmówiłam grzecznie, bo jednak autoban do domu nie zaczeka (choć i tak biegłam na niego przez pasy przy policjantach na czerwonym i grożono mi mandatem). Powiedział mi, że powinnam znaleźć sobie Irlandzkiego chłopaka, bo "we're good lovers". No toś mnie przekonał! Zbieram na bilet :3
To było lepsze od Gwiazdki. Jak to już rzekłam, to był taki made my day że made my life. Seriously. I jeśli kiedykolwiek miałam wątpliwości, czy kocham Irlandczyków, to teraz już wiem. Ja ich uwielbiam.
Tylko szkoda, że przegrali. I że nie było Ewy D:

Show me your room and I...

Miałam napisać o ostatnim śnie, w którym ratuję połamanego motocyklistę, strzelam do jakiegoś łysego zmendziałego dziecka i podrywam lekarza (był przystojny i olał mnie permanentnie). Albo o wczorajszej wycieczce do Kazimierza i random rozmowie z panem (a przepraszam, byliśmy na ty) od portretów, który miał biały kapelusz, dawał mądre rady i na pożegnanie mi rzekł "Z Bogiem". Albo o tym, że powinnam schudnąć i że jadę do Berlina na spontana. Ale nie. Dzisiaj zajmę się swoim pokojem.
Ściany: fioletowo - kremowe, trochę jak jagody ze śmietaną. Ogólnie, permanentny bałagan. Serio, nie umiem utrzymać porządku dłużej niż jeden dzień, a sprzątanie zajmuje mi od dwóch do trzech zazwyczaj. Więc jeśli wchodząc do mojego pokoju widzicie porządek toście szczęściarze :D Na półkach książki: słowniki, fantasy i religijne przeważają. Ale jakieś klasyki, przygodowe, kryminalne, romanse i poradniki też się znajdą. Obok gitara, na stole trochę shitu: jakieś kserówki, opakowanie po czekoladkach, książka, którą czytam, kolczyki. Na łóżku oprócz niepościelonej pościeli sterta ciuchów (no nie czarujmy się, tam jest im wygodniej niż w ciemnych, twardych szafkach :) Na komodzie oprócz Filipa i bumboxa stoi aktualnie moja tablica korkowa z mądrościami (postawiłam ją tam po tym, jak po nieudolnej próbie powieszenia ją na taśmę odpadł tynk) i brytyjski autobus. Replika, znaczy się. Ponadto, fotel ze mną na nim i podłoga z jakimiś kartkami z chwytami, skarpetkami i torebką. I dwa pudła na drobiazgi. A pod ścianą teczka na rysunki (jeszcze pusta, ale już niedługo). A na ścianach poprzyklejane pocztówki z miejsc, w których byłam. Odpadają mi uparcie, chyba muszę załatwić lepszą taśmę... I będzie jeszcze lustro. Jak tylko się dorobię albo uproszę.
I zawsze jak mam bajzel, przypominam sobie, co mój Paddy Jane rzekł raz o bałaganiarach... Ja mu wierzę :"D A przynajmniej chciałabym :P

Life of noł lajf.

No takie właśnie wnioski: noł lajf ze mnie totalny. Ale za to ile bezproduktywnych rzeczy uczyniłam, ho ho!
To taką małą wymieniankę zrobię, co się u mnie dzieje (bo nic ważnego i głównego motywu nie ma).
Otóż: rozpaczam z powodu zakończenia się wszystkich moich seriali (no prawie, jeszcze jeden ep. Gry o Tron, na który czekam, czekam, czekam. Nie ma supernaturali, szwędaczy ani wampajrów. Ale za to Doktor Who się pojawił! (Będzie co oglądać przez czerwiec :3). Nareszcie. Bo zbieram się do doktora już od wieków.
Czytam Taniec Smoków i się wkurzam, bo nie pamiętam co było wcześniej (Ej, panie Martin, szybciej by pan te książki mógł pisac, co?).
Trochę maluję. Ale za mało, wiem. No ale co ja mam zrobić, jak mi się taaak nie chce? Ech, zła Natalka.
Brechtam się z veritowskich linków i innych takich. Jak zawsze, zresztą. Kurde, taki poprawiacz humoru, że bezcenny (jednak dobrze, że Gocała nie ma, bo bym chyba zmarła).
Zaczęłam jakąś złodziejską sesję na cyrodiilu. Koleś ma mnie ukraść, sama go wynajęłam. Zobaczymy ile pociągnę (znaczy, kiedy mi się odechce pisania). W związku z tym wkręciła mi się piosnka Ludo - All the stars in Texas. You were the prettiest thing I ever stole! Tekst całkiem mi do sesji pasuje. (A ja uwielbiam dopasowywać songi do sesyj).
Napisałam wiersz. Pierwszy w miarę od, ho ho. Dawna. Ale nie, nie wstawię. Jak ktoś będzie chciał i godzien będzie, to przeczyta, ot.
Co tam jeszcze? Mitrężę czas po całości. Od trzech dni sprzątam generalnie chatę, a nadal nic.
Miałam jechać na Lednicę, ale szit(!) Agnieszka zrezygnowała. Nie wiem. Trochę mi się nie chce.
Oglądam durne filmy. Kocham supernaturala. Tęsknię za Mią.

To chyba tyle. Czekam, aż coś się wydarzy.

Violet and blue

Kurewskie kolory. Od dwóch godzin próbowałam. Starałam się jak mogłam. A to, co wyszło jest poniżej wszelkich dostępnych w polskim języku określeń dezaprobaty. Już nawet nie beznadziejne. Czuję się jak dziecko, któremu dali plakatówki i kazali skopiować Bitwę pod Racławicami. A egzamin już za miesiąc. A pojebany koleś w ognisku nie chce mi dać farb do ręki, bo najpierw muszę się nauczyć rysować. Jebać rysowanie z którym jest u  mnie jako tako, skoro odtworzenie prostego błękitu zajęło mi hektolitry farby i pokłady cierpliwości, a i tak nie wyszło. A teraz ryczę z nadmiaru frustracji.
Może się po prostu nie nadaję. Idę na włoski.

Klub Szalonych Dziewic

Tak, właśnie tak. Jako współzałożycielka, musiałam się podzielić swoim wkładem. Panie i Panowie, KSD oficjalnie zaczyna działać!
Cel klubu: samounicestwienie.
Warunki przestąpienia: bycie dziewicą  i bycie popierdzieloną jako i ja jestem. Osób nudnych, zajętych i martwych nie przyjmujemy.
Zasady: Zobaczy się. Jak na razie żarcie lodów, łażenie po klubach i pubach, obgadywanie przeciwnej płci, płacenie składek w naturze. Reszta zasad utajniona :"D

Tak, pojebało mnie. Ale to chyba ze zmęczenia.

What women want.

1. Za dużo Vincenta
2. Za mało realizmu
3. Za bardzo wybredna
4. Nie lubię ludzi

Cztery powody, dla których swoje szanse na rozpoczęcie sensownego związku upatruję w okolicach do 10/%. Nie, żeby mi to przeszkadzało. O dziwo, nie przeszkadza. Ze związkami jest więcej problemów niż powinno, trzeba to, trzeba tamto, jak każą normy społeczno - kulturowe (chętnych do zmiany moich poglądów brak).
Ja po prostu chyba nie lubię ludzi. To rośnie wprost proporcjonalnie do wieku: im dłużej żyję, tym więcej rzeczy mnie irytuje. I wciąż nieustannie odkrywam, ile racji miała kiedyś Veri. I jakie to dziecko bywa mądre.

I jeszcze jedno: tak, nie mam zielonego pojęcia, czego chcę. Ale doskonale wiem, czego nie chcę.
I czy jeśli zrobię listę tego, czego nie chcę, będę chciała tego czego tam nie ma?

Vincent, pierdoło. Istniej. I spotkaj mnie.

La borsa mia.

Spodnie dżinsowe;

Magnez w tabletkach;

Suchary;

Napój i woda;

Stare bilety i paragony (czytaj: podpałka);

Latarka;

Dezodorant;

Internet bezprzewodowy;

Pomadka ochronna;

Krem;

Długopisy;

Progresy;

Gumka chlebowa;

Strugaczka;

Plastikowa kulka;

Wsuwki do włosów;

Portfel (pieniądze, plastikowe karty, wizytówki);

Słuchawki;

Telefon;

Gumki do włosow;

Scyzoryk;

Nie, to nie lista "20 rzeczy, które warto mieć przy sobie w razie ataku zombie", to zawartość mojej torebki. Serio.
Zombie apokalipso, nadchodzę :"D

Brakuje tylko Darryla C:

 

Six days later

Śniło mi się dziś, że umierałam. Na serce. Tak realistycznego snu nie miałam od dawna.
Pamiętam jakiś szpital i lekarza o mnóstwie maleńkich zmarszczek dookoła oczu. Miał bardzo smutny wzrok. Powiedział, że zostało mi co najwyżej sześć dni. Albo trzy godziny. "Ale ja mam dopiero dziewiętnaście lat" odpowiedziałam " I nadal jeszcze noszę trampki". Mój głos brzmiał strasznie naiwnie, jakby śmierć przysługiwała tylko osobom w eleganckich butach lub zniszczonych szpitalnych kapciach. Powiedziałam mu też, że to nie jego wina, że zrobił co mógł. Nie odpowiedział mi.
Pamiętam, że się wyspowiadałam. Ojciec, który posługiwał w szpitalu powiedział, że było we mnie wiele zła. Ale ja w tym śnie wiedziałam, że Bóg jest miłosierny.
Powiedziałam mamie wreszcie, że przecież ją kocham i przepraszam, i że nie chciałam nigdy kłócić się z nią. Po raz pierwszy i ostatni przyjęła przeprosiny. Martwiłam się o babcię. Przecież sama jest chora, co się stanie, kiedy się o mnie dowie?
Pamiętam też, że widziałam się z Pawłem. Poprosiłam go, żeby zaopiekował się Ewą i żeby powiedział Marco, że nie przyjdę na włoski i że zawsze jego lekcje poprawiały mi nastrój. Powiedziałam mu: "Szkoda, że nie mam więcej czasu".
Chciałam porozmawiać z Patrykiem i przeprosić Artura, ale żadnego z nich nie było.
I byłam na spacerze, w Łomnie. Poszłam na most jak za dawnych czasów, i padał deszcz. Kiedy wróciłam, załamywali ręce nade mną. "Jak ty mogłaś wyjść na dwór w takim stanie?" mówili. Mówili "Powinnaś zdrowo jeść" a ja odpowiadałam, że to nie ma już znaczenia i jadłam słodkie kiwi. Czułam, jak mi strzelają w zębach czarne pestki.
Już nie pamiętam, kiedy i jak umarłam, ani czy w ogóle. Ale przypomniał mi się wiersz, który napisałam kiedyś. Zadziwiająco pasuje.


trochę się jednak boję
że zanim miłość przycupnie w przedsionkach
śmierć mi się zakomorzy na dobre
i rozpłynie leniwie 
autostradami tętnic


pokochaj mnie
zanim podpiszą akt zgonu

The generation gap or genes.

Creepy nastrój. A był taki wspaniały dzień. A jednak moja matka potrafi zepsuć każdy przejaw dobrego humoru w moim życiu. Talent wrodzony chyba, czy co. Może do X Factora...
Nie mam na nic ochoty, wybaczcie. A miałam już nawet pomysł na nową notkę. Będziecie musieli poczekać, aż znów mnie natchnie. Postaram się wtedy napisać zanim wróci z pracy.
A na razie muszę iść słuchać jak narzeka na cały świat.

Let's go to Boston.

Ten teledysk, trochę marzeń i cała noc przede mną. Nie chcę iść spać. Chcę napisać list, chcę się spakować i wyjechać, gdziekolwiek. Do Białobrzegów. Albo do Bostonu. Chcę spotkać swoją soul sister i przesiedzieć całą noc na dachu pijąc piwo i gadając o tych wszystkich zajebistych rzeczach, które zrobimy. A potem o świcie wypić kawę. Z brązowym cukrem.

Ach, no i Veri wreszcie coś nabazgrała. Nareszcie, dude! Mydło i ostatnie krople whisky made my night, totalnie. Strasznie lubię te jej stories.

Jedźmy do Bostonu.

Damn it.

Bez przekazu. Po prostu ładne rzeczy.

"Przysięgnij, że nie spóźnisz się o całe życie".

Nocą.

Tak mi wpadł przez przypadek, gdzieś tam, kiedy spacerowałam nocą po Sieci. Jeden z tych dziesiątków wierszy Poświatowskiej, które znam już prawie na pamięć. Nadal marzę o własnym tomiku jej wierszy.


Boże mój zmiłuj się nade mną
czemu stworzyłeś mnie 
na niepodobieństwo
twardych kamieni
Pełna jestem twoich tajemnic
wodę zamieniam w wino pragnienia
wino - zamieniam w płomień krwi.
Boże mojego bólu
atłasowym oddechem wymość
puste gniazdo mojego serca
Lekko - zeby nie pognieść skrzydeł
tchnij we mnie ptaka
o głosie srebnym z tkliwości


I jeszcze jeden. Na dobry sen:


obiecywałam niebo
ale to nieprawda
bo ja cię w piekło powiodę
w czerwień - ból


nie będziemy obchodzić rajskich ogrodów
ani zaglądać przez szpary
jak kwitnie georginia i hiacynt
my - położymy się na ziemi
przed brama czarciego pałacu


zaszeleścimy anielsko
skrzydłami o pociemniałych zgłoskach
zaśpiewamy piosenkę
o ludzkiej prostej miłości


w promyku latarni
świecącej stamtąd
pocałujemy się w usta
szepniemy sobie - dobranoc
zaśniemy

Do siedmiu razy sztuka.

Pierwszy był szczupły jak młode drzewo, miał ciemne oczy i długie, długie pisał mi listy. Lubiłam jego czarne na białej kartce pismo, wyryte w obcym dla mnie szyfrze. Ten mówił, że kocha, ale kto inny pokochał go bardziej.

Drugi miał oczy błękitne jak moja dusza, melancholijnie opuszczał rzęsy nad moimi myślami. Kupił mi drożdżówkę i całą noc czuwał, żebym mogła pamiętać dobrze wczesnoranne miasto. Ten kochał, lecz kochał inaczej.

Trzeci nie pytał o imię i nie pisałam za jego dni żadnych wierszy. Budził we mnie nie-mnie i co noc kalekie słowa obracaliśmy w wąskich światłowodach sieci. Ten kochał tylko siebie, rozdrapując do krwi wszystkie nasze gry.

Czwartego poznałam razy dwa. Miał obcy mi akcent i byłam jego obcą. Przez kilka długich myśli staliśmy razem na brzegu lotniska i przez kilka snów czy słów byłam tylko jego. Tego kochałam tylko w trybie przypuszczającym.

Piąty pamiętał wszystkie odcienie moich włosów i tańczył ze mną długo. Powolne, świergoczące rozmowy i zaufania o wiele więcej, niż powinnam mieć. Miał twarz hollywoodzkiego aktora i gołębią duszę. Ten kochał mnie zbyt długo i nazbyt zwyczajnie.

Szóstego stworzyłam z długich dźwięków samotności i oddałam mu się szybko. Przychodził wieczorami i pachniał tytoniem i szczęściem, a gdy wychodził, koszulę miał zmiętą. Ten mnie kochał tylko na niby.

Na siódmego czekam.

Sentymentalne pierdoły.

Nie mogłam się powstrzymać. Za bardzo wyraża wszystko, czego potrzebuję. Dwadzieścia lat samotności ssie, zwłaszcza, kiedy zapali się zapachowe świeczki i włączy nastrojową muzykę. Tak jak w tej chwili.

Lucky ones?

Głupia ja. Rozkapryszone dziecko, które chce tylko tego, czego nie może mieć, a to, co jest w zasięgu ręki zwyczajnie olewa.
Nie potrafię się już "zakochiwać", ostatnio to zauważyłam. Umiem tylko chcieć tego czy innego faceta, mogą mi się podobać, mogą pasować do mojego wyimaginowanego obrazu siebie z przyszłości, ale... zakochać się? Tak po prostu? Dobre sobie. Chyba po prostu już nie potrafię. Za dużo we mnie "Wstydu" a za mało "Dumy i uprzedzenia". Chyba.
A skąd takie myśli, hm? Wszystko przez mały żart, który, jak się potem okazało, wcale tak do końca żartem nie był. Udając, że to "tylko na niby" zaczęłam się zastanawiać, czy to "na niby" było aż tak na niby, jakbym chciała. I nadal nie wiem, czy chcę go, czy go nie chcę.
Tak, naturalnie chodzi o faceta, bo o cóż by innego. Jednego z tych, co to się ich nie zauważa, bo są za blisko. Nawet się o nich nie myśli w ten sposób. A ja pomyślałam, a teraz już całkiem nie wiem, co myśleć.
Ale nawet jeśli... to ja umiem tylko chcieć, nigdy kochać. Tylko chcieć. 

I don't know what to write

Jestem. Żyję. Nie zaginęłam i nie umarłam na żadną tropikalną chorobę. Tylko że przygotowania do studiów i ogólnie, do dorosłego życia, zajmują mi ostatnio więcej czasu niż przewidywałam.
Z mniej istotnych informacji: zapisałam się na prawko. Uwaga, polscy przechodnie, ulice nie są już tak bezpieczne jak kiedyś! A potem zrobię na motor :3
Uczę się włoskiego, rysuję i maluję, szukam kogoś do potrzymania za rękę. To w sumie streszcza ostatnie tygodnie. Nie wiem nadal co zrobić ze swoim życiem, na razie staram się go po prostu nie marnować siedzeniem w domu. Chociaż... dzisiaj to akurat dałam popisową lekcję lenistwa i nicnierobienia. Jem, leżę, tyję i czytam Internet.
I jeszcze z mniej znaczących niusów. Poznałam kolesia. Przystojny, wychowany i inteligentny. Co z tego, jak mieszka fhój daleko? Życie mi tu zapachniało ironią.
Jak zazwyczaj.

Little nasty

Ostatnio dziwne przekminy mnie dopadły. Oprócz starego chędogiego poglądu, jakoby mężczyźni powinni być dżentelmenami wobec ubranych kobiet, bo te już rozebrane nie potrzebują dżentelmenów, kolejne mi się na myśl wplątały. Jak na przykład to, że noszenie szpilek jest jak orgazm. Jest ekstra, o ile nie trwa za długo. Serio, po godzinie w obcasach bardziej zbliżam się do spokraczniałej, wkurwionej Godzilli niż do eleganckiej kobitki.
I kolejna sprawa. Dziś sobie uzmysłowiłam, że mniej więcej od gimnazjum chciałam spróbować jak to jest pocałować dziewczynę. Z ciekawości. I jakoś wcale nie uważam, że coś ze mną nie tak.
Hah, już widzę minę niektórych co bardziej oazowych znajomych po przeczytaniu tego posta. Tak, tak, jestem złem wcielonym. I nadal żyję.

Quite lucky shamrocks

Dziś króciótko, bo jestem dziwnie zmęczona. Po pierwsze: na VH1 zafundowali mi dziś całkiem miły poranek. Pięć zacnych songów pod rząd i od razu człowiek inaczej patrzy na świat C: Po drugie, wygrałam zabieg na włosy. Niby nic, ale zawsze więcej niż zazwyczaj. A i tak im się przyda, strasznie zniszczone są. Po trzecie, brat cioteczny wygrał dziś walkę na turnieju (trenuje kick boxing), co mi niesamowicie poprawiło nastrój. Ładnie się bił, zaiste. Może kiedyś będę miała w rodzinie jakiegoś mistrza ;) Po czwarte, mam kolejny pomysł na studia. Po piąte, zapomniałam, że dziś moje ulubione święto. I nie wiedzieć czemu siedemnasty marca oprócz Irlandii kojarzy mi się  z zapachem Adidas Fruity Rythym. Ale to dobre skojarzenie.
Dorzucam jedną z moich ulubionych piosenek Flogging Molly i robię próbę generalną śmierci. Branoc.

Dziary w dziwnych miejscach

Tak, ten song dobrze na mnie działa. Cienkie papierosy, Beatelsi  i dziary do mnie przemawiają. Plus ten hipisowski teledysk, ładne. Coś we mnie rusza, a to dobrze.
Ostatnio nic u mnie nowego. Oprócz tego, że nadal uczę się lubić siebie i być sobą, co różnie mi wychodzi. Poza tym, obiecałam sobie, że jeśli uda mi się schudnąć 15 kg, to w nagrodę zafunduję sobie tatuaż. Mamie się to nie spodobało, ale co tam. Nie jej ciało, a i postaram się też, żeby nie jej pieniądze.
No i martwię się o przyjaciół. I dobrze, od tego jestem ich przyjaciółką, żeby się martwić. Kto ma to robić za mnie? Żadne z nich nie zasłużyło sobie na to, co dostało. Ale wierzę, że oboje dadzą sobie jakoś radę. Muszą.

Prawda, że muszą?

Summertime sadness

Chcę lata. Żeby móc przejść się nad Lubiankę i boso chodzić po molo. Jeść lody i grać piosenki na gitarze siedząc na dachu. Żeby wreszcie pomidory miały jakiś smak. Żeby z samego rana móc otworzyć na oścież okna. Jechać w góry.

Jakieś niezrozumiałe przeczucie mówi mi, że latem wszystko jakoś się ułoży. Że będzie łatwiej. A może to tylko moja naiwność.Jestem znudzona domem, gdzie oprócz telewizji i facebooka nie ma nic do roboty. Chciałabym się stąd wyrwać na kilka dni, na kilka godzin. Brak kontaktu z ludźmi mnie dobija.

Chcę lata. Latem jakoś lepiej.

In the beauty queen style

Może i jestem monotematyczna, ale musze przyznać, że Lana T.O.T.A.L.N.I.E mnie oczarowała. Ostatnimi dniami słucham jej muzyki niemal na okrągło. Ten jej specyficzny, melancholijno - dekadencki urok zepsutej beauty queen dosłownie hipnotyzuje. Pierwszy raz od daaaawna, poczułam się przez coś zainspirowana w takim stopniu. Pierwszy raz chyba w życiu poczułam, że bycie kobietą może być takie fascynujące.

Chyba gdzieś tam po prostu zawsze marzyłam, żeby być dziewczyną z jej piosenek. Zdegenerowaną królową piękności, a nie oazowiczką z nadwagą. Żyć pełną piersią, a nie wegetować i myśleć o studiach i poukładanym, grzecznym życiu. 

They say I'm wasting time, they said that I'm no good 

Cause I'ma love my life, not doing what I should

Call me poison ivy cause I'm far from good

Pretty from afar like a dark star

They say I'm dangerous, they think I'm really bad,

I'm just making up for what I never had

Go out every night whenever I feel sad

All this drive I love got me crazy like a truck

I wear my red lipstick, got my make up on

Stumble into trouble, singing with a sad song

They all got girlfriends, but I'm the one that they want

It's America with the blue mascara on

I spent my whole life driving in cars with boys,

Riding 'round town drinking in the white noise

Used to talk about where we'd be and where we'd go.

Now we know, baby, now we know

Spent my whole life wasted in cars with boys

Playing rock 'n' roll dancing in the white noise

Used to talk about where we'd be and where we'd go.

Now we know, baby, now we know (..)"

Ale wiecie co? Lana pomogła mi odkryć, że - JESTEM - urzekająca. A skoro ja to już wiem, to inni też sie dowiedzą.

Beards are definately ...

Druga po północy. Gardło mnie boli, a spać się nie chce. W słuchawkach jakieś nieznane dotąd kawałki Coldplay. A ja myślę o męskich brodach. Seriously, nie ma chyba nic lepszego niż facet z zarostem. Oczywiście nie każdy i nie z każdym. Ale ogólnie, uważam brody za definitywnie seksowne.

Hah, nawet Tennant się nam tutaj przypałętał :D
A skąd w ogóle pomysł na brodaty temat posta? Od Vincenta. Przypomniałam sobie fragment sesji o nim i jego zaroście. Cóż, tak, myślę aż za często o własnej fikcyjnej postaci. Tak, to chyba nie jest normalne. I tak, chciałabym, żeby był prawdziwy. Zresztą... co się dziwić, jeśli stworzyłam sobie w głowie faceta idealnego? Jeślibym spotkała takiego niebieskookiego dupka jak on, nie puściłabym, zgwałciła i Bóg wie co jeszcze xD
Kuurde. Boli mnie to gardło. Chyba będę chora ): No i znowu mam zapał do włoskiego. Jestem po drugiej lekcji z Marco i jestem mega zadowolona. Facet umie zmotywować.

I tak, ma brodę, ale też żonę i dziecko, więc nie, nie ten typ motywowania mam na myśli :P Po prostu dobrze uczy.

Chats...

J'adore les chats!
Mówiłam już?

All I need

To był dobry weekend. Wyrwałam się z domu. Spotkałam ze znajomymi. Wybrechtałam za wszystkie czasy. Jadłam to, czego nie powinnam. Śpiewałam. Próbowałam zmierzyć się ze swoimi fobiami. Napisałam na szybie busa "I believe in Sherlock".Wróciłam zmęczona i zmarznięta. Rysowałam, a ręce miałam całe niebieskie od pasteli. Płakałam i byłam wściekła.
A poza tym, czeka mnie kardiolog, bo arytmia. Przydałby się jeszcze facet, bo samotność.
A tu kilka rzeczy z kwejka i innych. Małe inspiracje dla nocnych myśli.

.

.

.

.

.

WSZYSTKO czego mi trzeba. 

Nothing new

Nic ciekawego się nie dzieje. Oprócz ACTA i Sherlocka, oczywiście :D No i bolą mnie łydki po wczorajszym hasaniu.
Ale musiałam, musiałam się tym podzielić:

Aż się wzruszyłam jak to zobaczyłam. Swoją drogą, ciekawe, jak zareaguje John na powrót Sherlocka. To będzie scena mega ever!
I zapraszam tutaj: Nie dla ACTA!

Lazy exercises

Dziś miałam iść na siłownię pobiegać/popedałować. No ale postanowiłam zaoszczędzić i przez godzinę skakałam, truchtałam w miejscu i biegałam po domu (przy okazji odkryłam, że mama jednak w domu jest i śpi u siebie xD). No i wprowadzam w życie szóstkę Weidera. Podobno są efekty, więc spróbujemy.
No i dalsza część walki przeciw ACTA. Czytam, piszę, udostępniam linki. Mam nadzieję, że jednak projekt nie przejdzie. Dość, że na iitv.info już moich seriali oglądać nie mogę! Supernaturale, łajtkolary, hałajmetyormadersy, vampajerdajry, i SZERLOKI D: Żałobę ogłaszam. Totalnie.
I tak, nadal sherlocked. Aż się za czytanie oryginałów wzięłam ^^
I macie, jakoś mnie to rozbawiło, dunno why ;) --> http://9gag.com/gag/1978518?ref=fb-share

I am SHERlocked.

I BELIEVE IN SHERLOCK HOLMES

Some shit

Zapomniałam. Łapaj, chciałeś wierszydło, to masz!

już nic się nie śni
białe złote plamy na źrenicach każdej bezbożnej nocy

pul pul pulsuje ekran na linii ust

wdycham zapach społecznościach portali jak mantrę powtarzam

planuję obicie fotela długie wieczory wtulone w czyjeś ręce

marzeniom ciasno

przekręcam klucz do klatki

na zewnątrz już jasno

60s, Rock and Death

Jak on to zrobił? Jak on to zrobił? Przecież to niemożliwe! No JAK?
Jeśli tylko to chodzi Ci po głowie po obejrzeniu filmu, znaczy, że ostatnie półtorej godziny i miesiące pracy aktorów i ekipy nie poszły na marne. Sherlock w wykonaniu BBC rules.Ale nie, seriously, Reichenbach Fall powalił mnie na kolana. Była drama, jak zapowiedziała Ewa, i to zdrowa. A ostatnie słowa Johna nad grobem... Heh. I w ogóle. Cud, orzeszki (miód pomijam, bom na diecie).
To jedno. A poza tym drugi news z mojego maleńkiego życia: mój pokój jednak postanowiłam urządzić na lata 60-te. Może inaczej: a'la lata 60-te, bo tak do końca nie da rady - za dużo kasy i roboty. Ale i tak czekają mnie (albo raczej rodziców) spore wydatki. Fotel na cienkich nóżkach i to jeszcze w odpowiednim kolorze to nie taka prosta sprawa. Wczorajsza noc i dzisiejsze popołudnie na aukcjach, stronach sklepów meblowych i ebayu, i nadal nie mogę znaleźć czegoś odpowiedniego poniżej dwóch tysięcy. No a dwa tysiące to trochę za dużo.No, chyba, że kupię staroć i odrestauruję. Ale żeby jeszcze były w sprzedaży odpowiednie obicia tapicerskie... Poza tym, nie mam pojęcie ile taka renowacja może kosztować i czy w ogóle się opłaca. Zobaczymy. Bo poza fotelem, reszta dodatków jakoś pójdzie. Plakaty, radio w stylu retro, poduchy się kupi bez większego problemu. Tylko ten chędożony fotel... ):
I jeszcze jedno z dzisiaj: moja mama słucha rocka. Nie wiem, czy lubi, ale słucha. Głośno. ^^
Aaaaa, macie. Kilka fotek wnętrz stylizowanych na lata 60-te :)